English 
Εδώ και κάποιους μήνες, ο αναγνωρισμένος καλλιτέχνης Λεωνίδας Χαλεπάς, βρίσκεται στον τόπο καταγωγής του, την Τήνο, έχοντας αναλάβει τη διεύθυνση του Προπαρασκευαστικού & Επαγγελματικού Σχολείου Καλών Τεχνών Πανόρμου.
- Οι έως τώρα εντυπώσεις ως Διευθυντής στο Προπαρασκευαστικό & Επαγγελματικό Σχολείο Καλών Τεχνών Πανόρμου;
Η Σχολή έχει μεγάλες δυνατότητες και μπορούμε να κάνουμε ενδιαφέροντα πράγματα με τους σπουδαστές. Επίσης, με ενθουσιάζει ο κατά κάποιον τρόπο διπλός χαρακτήρας της: Όχι μόνο εκπροσωπεί μία σημαντική παράδοση στη Μαρμαροτεχνία (μέθοδοι με ρίζες στην Τήνο, στην Αρχαία Ελλάδα, αλλά και σε νεώτερες εποχές στην Ελλάδα και τη Δύση), αλλά και προωθεί δύο αποφοίτους της στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών κάθε χρονιά. Δηλαδή φαίνεται πως ενυπάρχει δημιουργικά ένας διπλός χαρακτήρας, από τη μια με την παράδοση και από την άλλη με τον κόσμο της τέχνης.
Επίσης, ξαφνιάζει ευχάριστα η σχέση της τοπικής κοινωνίας με την τέχνη. Πολλοί κάτοικοι ενώ κάνουν επαγγέλματα που μπορεί να μην σχετίζονται με την τέχνη, είναι απόφοιτοι της Σχολής και ξέρουν να δουλεύουν το μάρμαρο.
Τέλος, είναι εντυπωσιακό το φυσικό τοπίο αλλά και η παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Με την ευκαιρία, θα ήθελα αναφερθώ στην ανάγκη να συντηρηθούν πολλά από τα εγκαταλειμμένα κτίσματα που είναι διάσπαρτα στις γύρω περιοχές, αλλά και επίσης το χωριό Ισμαήλ, το γνωστό ακατοίκητο χωριό βόρεια του Πύργου. Αυτά τα κτίσματα έχουν καλλιτεχνική, αρχιτεκτονική και ιστορική αξία και δεν πρέπει να αφεθούν στην καταστροφή.
Αεροπλάνο
Μέταλλο, χρώμα, 2008, 117×88×55cm
- Ασχολείστε και με τη διδασκαλία ή έχετε παραμείνει στο διοικητικό κομμάτι;
Ασχολούμαι και με τη διδασκαλία του μαθήματος της Γλυπτικής. Στη Σχολή διδάσκονται τα εξής μαθήματα: Μαρμαροτεχνία, Γλυπτική, Ζωγραφική, Αρχιτεκτονικό Σχέδιο και Αποτυπώσεις, Ιστορία Τέχνης και Έκθεση.
- Ποια η σχέση σας με την Τήνο;
Κατάγομαι από την Τήνο από την πλευρά του πατέρα μου. Δεν είχα ζήσει όμως στο νησί μέχρι που ξεκίνησα να εργάζομαι στη Σχολή.
Διαστημικά Σκουπίδια
Μπρούτζος, ξύλινη βάση, 2011, 89.3×19.6x46cm
- Αν κάποιος παρατηρήσει τη δουλειά σας, καταλαβαίνει πως συνδυάζετε ετερόκλιτα στοιχεία που σε πρώτη ερμηνεία δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Πώς επιτυγχάνεται η σύνδεση αυτή, πρώτα στο μυαλό και κατόπιν στην πράξη;
Φτιάχνω ό,τι επικρατεί στη φαντασία μου.
Επιπλέον, κατά κάποιο τρόπο ελέγχω πώς λειτουργεί η «καλαισθησία», την οποία νομίζω ότι αντιμάχομαι, επειδή μου φαίνεται ότι συνδέεται με την έννοια του στερεοτύπου. Όταν φτιάχνω κάτι που δεν μου αρέσει, σκέφτομαι πως δεν είναι το συγκεκριμένο αντικείμενο που φταίει, αλλά το πώς έχω συνηθίσει να βλέπω τον κόσμο. Πχ μία γραμμή που θέλω να αλλάξω, συχνά προτιμώ να την αφήνω όπως είναι. Δηλαδή είναι σαν να κάνω μία κριτική στην αισθητική, ή στο τι θα πει «καλό» σχέδιο, ή τι θα πει «καλή» γλυπτική. Και επίσης είναι σαν να κάνω μία κριτική στην ανάγκη μας να δίνουμε ορισμούς σε αυτά που βλέπουμε και να καταλαβαίνουμε τα πάντα γύρω μας (γι αυτό και κάποιοι τίτλοι έργων μου είναι κάπως ειρωνικά περιγραφικοί). Δηλαδή κατά κάποιον τρόπο φτιάχνω αντικείμενα που απλά διεκδικούν μια θέση μέσα σε έναν κόσμο που αποτελείται από δισεκατομμύρια άλλα αντικείμενα.
Γενικά, τα αντικείμενα που ανήκουν στην κατηγορία «τέχνη», φαίνεται σα να ταξινομούνται εκεί ανάλογα με τη σχέση τους με τον κόσμο της τέχνης (ας πούμε ότι σχετίζονται με ενός είδους «αφήγημα», μία θεωρία που μοιάζει συχνά ακατάληπτη). Και αυτό γίνεται συχνά όχι μόνο με τα έργα τέχνης, αλλά και με τα λατρευτικά αντικείμενα. Προσωπικά βλέπω με σκεπτικισμό αυτού του είδους τα αφηγήματα που μας κάνουν να βλέπουμε τον κόσμο «έτσι» ή «αλλιώς». Γι αυτό δεν με ενδιαφέρει ούτε η έννοια της «συνοχής», ούτε το να δημιουργώ πράγματα που μπορούν να ταξινομηθούν σε κατηγορίες. Κάνοντας αντικείμενα που φαίνονται κατ’ αρχήν άσχετα μεταξύ τους, σπάω το αφήγημα και τα αφήνω να αιωρούνται σε μία κατάσταση που ενώ από τη μια προκαλεί σύγχυση, από την άλλη προσωπικά τη βλέπω σαν μία κατάσταση ελευθερίας.
Τέλος, αποδέχομαι την ανομοιομορφία τους ως έκφραση της πολυδιάσπασης του ίδιου μου του εαυτού. Ας πούμε λοιπόν ότι με τα αντικείμενά μου και την καταστροφή των συνεκτικών δεσμών τους εκφράζω το απρόβλεπτο και χαοτικό στοιχείο στη ζωή μου.
Μικρό Παρανοϊκό Αυτοκινητάκι
Μέταλλο, Renault 5, 2014, 357×175×318cm
- Ποια η σημαντικότερη επαγγελματική στιγμή;
Η σημαντικότερη επαγγελματική στιγμή μου ήταν όταν κέρδισα μία υποτροφία Fulbright για σπουδές στις ΗΠΑ. Αυτή η υποτροφία μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσω ένα ταξίδι που τελικά διήρκεσε 4 χρόνια, να γνωρίσω ενδιαφέροντες ανθρώπους και να διδαχτώ από τις εμπειρίες μου όσο μπορούσα.
Δύο Άδειοι Χώροι Διαχωριζόμενοι Από Τοίχο
Μάρμαρο, 2012, 155×139×269cm
