English 
Από τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων στη ζωγραφική και από τις καρικατούρες στην εικονογράφηση παραμυθιών.
Η εικαστικός Λίζα Πενθερουδάκη δίνει χρώμα στα παραμύθια, τα γράφει, τα διηγείται και τα ζει, σαν ένα μεγάλο παιδί.
Η Λίζα Πενθερουδάκη είναι ωραίος άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης. Κατόρθωσε να συνδυάσει την τέχνη και τα εικαστικά με την αγάπη της για τα παιδιά, απασχολώντας τα δημιουργικά με ζωγραφική, μουσική και παραμύθι, αλλά και ουσιαστικά, προσφέροντας σπουδαίο κοινωνικό έργο. Εμπνεύστηκε τη διοργάνωση πανελλήνιας έκθεσης καλλιτεχνών με ειδικές ανάγκες (σε συνεργασία με τον οργανισμό VERY SPECIAL ARTS HELLAS), στάθηκε δίπλα στα παιδιά του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος και του Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία, αφιερώνοντας αμέτρητες ώρες σαν δεύτερη μάνα και συνέχισε με τη διάθεση των εσόδων από την πώληση του βιβλίου της «Καραμελομπάλες και πρασινομπίζελα» (11 παραμύθια εικονογραφήθηκαν από τα παιδιά του 3ου Τοσιτσείου Αρσακείου δημ. Σχολείου Εκάλης) στην Ογκολογική Μονάδα Ελπίδα. Από το καλοκαίρι του 2012 περνάει τον περισσότερο χρόνο της στην Τήνο όπου κάνει ένα εργαστήρι δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά 5 έως 8 χρονών με θέμα «Παραμύθι και εικονογράφηση» στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Η μεγαλύτερη επιβράβευση γι’ αυτήν; Ένα παιδικό χαμόγελο.
Πώς ορίζει την Τέχνη: «Κάθε σύντομος ορισμός της Τέχνης υπεραπλουστεύει το θέμα. Μπορώ να πω όμως, ότι όλοι οι ορισμοί που δόθηκαν ανά τους αιώνες περιέχουν μία σημείωση για την ανθρώπινη έκφραση, γεμάτη δημιουργία, συγκινήσεις και την ικανότητα να ενώνει τους ανθρώπους να επικοινωνούν μαζί της».
Με ποιες μορφές Τέχνης ασχολείται: «Η Τέχνη είναι σε μία κατάσταση διαρκούς αλλαγής και εξέλιξης. Έτσι κι εγώ, παρακολουθώντας την εξέλιξή της, επηρεάζομαι από διάφορα ρεύματα».
Πώς μπήκε στη ζωή της η ζωγραφική: «Οι βασικές μου σπουδές ήταν στο Λονδίνο, στο KLC College “Interior Designer”. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εργάστηκα πολλά χρόνια σαν διακοσμήτρια, μέχρι που άρχισα να ζωγραφίζω στους πελάτες μου μικρά έπιπλα, τα οποία δεν ήθελαν να κρατήσουν. Για να τους πείσω, τους άλλαζα όψη. Έβλεπα την ικανοποίηση στα μάτια τους. Αυτό με οδήγησε σε ευρύτερη αναζήτηση γύρω από Την τέχνη».
Τα υλικά που χρησιμοποιεί: «Ξεκίνησα με ακρυλικά και μέχρι τώρα αυτά εξακολουθώ να χρησιμοποιώ, με τη διαφορά ότι έχω προσθέσει υλικά όπως, ξύλο, χαρτί, γυαλί, σύρμα, άμμο και άλλα.
Πηγές της θεματολογίας της: «Πάντοτε λάτρευα τα παιδιά. Αυτό με κάνει, όσο κι αν εξελίσσομαι, να γυρίζω στην καρικατούρα και την παιδική ζωγραφική. Μπορεί να με εμπνεύσει ένας πίνακας μεγάλου ζωγράφου, μία φωτογραφία, ένα δέντρο, μα κι ένα απλό αντικείμενο».
Το έργο που ξεχωρίζει: «Θεωρώ ότι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά μου ήταν οι ξύλινες ζωγραφισμένες καρικατούρες που είχα εκθέσει στην Γκαλερί 7, πριν από δύο χρόνια».
Ποιούς καλλιτέχνες της γενιάς της θαυμάζει: «Δύσκολη ερώτηση. Υπάρχουν αξιόλογοι καλλιτέχνες. Για μένα παίζει σημαντικό ρόλο να γνωρίσω τον καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο. Να συζητήσω μαζί του, να δω πως σκέφτεται, πως εξελίχθηκε, τι τον οδήγησε στο σημερινό του αποτέλεσμα. Τέτσης, Τσόκλης, Αδαμάκος, Τσαρούχης και τόσοι ακόμη διαφορετικοί στο είδος τους, αλλά τόσο σημαντικοί».
Στιγμή-σταθμός στην καριέρα της: «Προσπαθώ να εξελίσσομαι συνεχώς. Έχω ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου. Ομολογώ ότι η δυνατότητα που έδωσε ο εικαστικός Κώστας Τσόκλης να παρακολουθούμε κάθε Αύγουστο δωρεάν εργαστήρι ζωγραφικής στο Μουσείο του, με την υπέροχη κ. Άννα Μαΐλη, μου άνοιξε καινούργιους ορίζοντες».
Με τι ασχολείται αυτή την περίοδο: «Γράφω παραμύθια για το διάστημα σε συνεργασία με μία αστροφυσικό. Λείπουν ιστορίες για το Σύμπαν που να έχουν πραγματική πληροφόρηση. Θα ήθελα πολύ να τα εικονογραφήσουν μαθητές της Τήνου».
Πώς συνδυάζει την τέχνη με το κοινωνικό έργο: «Με το κοινωνικό έργο ασχολούμαι 35 χρόνια. Ξεκίνησα από τον “Όμιλο Εθελοντών”, συνέχισα στους “Φίλους του Παιδιού”, στο “Χατζηκυριάκειο” και στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, όπου απασχολούσα εγκαταλελειμμένα παιδιά. Τους έλεγα παραμύθια και μετά τα ζωγραφίζαμε».
Γιατί αποφάσισε να διαθέσει τα έσοδα από το παιδικό βιβλίο «Καραμελομπάλες και πρασινομπίζελα» στην Ογκολογική Μονάδα Ελπίδα: «Η σκέψη να εικονογραφηθούν τα παραμύθια μου από παιδιά, με οδήγησε στο Τοσίτσειο Αρσάκειο Εκάλης. Από τη στιγμή που το σχολείο ανταποκρίθηκε θετικά και το αποτέλεσμα ήταν καλό, τι πιο φυσικό από τα παραμύθια ενός “μεγάλου παιδιού” ζωγραφισμένα από μικρά παιδιά, να διατεθούν για το καλό των παιδιών που δίνουν τη δική τους μάχη με τη ζωή;»
Οι επιρροές που δέχεται στη δουλειά της από τα παιδιά: «Δεν υπάρχει καλύτερος ζωγράφος από το παιδί. Αρκεί μεγαλώνοντας, να μπορέσει να διατηρήσει τον αυθορμητισμό του. Αυτό ακριβώς θαυμάζω και παίρνω από τα παιδιά».
Πως βρέθηκε στην Τήνο: «Είναι μια ιστορία που ξεκινά από τα 3 μου χρόνια. Τότε που το καράβι δεν έπιανε στο λιμάνι και κατεβαίναμε με τις βάρκες. Επισκεπτόμασταν την οικογένεια Κυρηνόπουλου – Καρδαρά. Στη συνέχεια, στο σχολείο έτυχε να κάθεται δίπλα μου στο θρανίο μία κοπέλα που καταγόταν από την Τήνο και με καλούσε σπίτι της το καλοκαίρι. Ε, μετά τι ρωτάτε; Αγόρασα το πρώτο μου σπίτι στον Αρνάδο. Τώρα έχω κατέβει σε πιο χαμηλά λημέρια».
Τι αγαπά στο νησί: «Την άγρια ομορφιά της διαδρομής από Λιβάδα μέχρι Άη Γιάννη Πόρτο. Από χωριά τι να ξεχωρίσω; Ολόκληρη η Τήνος είναι μοναδική, ερωτική, αγαπημένη».
Τι έχει προσφέρει εικαστικά στην Τήνο: «Είχα κάνει μία μικρή έκθεση πρόπερσι το καλοκαίρι στο σχολείο του Φαλατάδου. Το σημαντικότερο όμως είναι το “εργαστήρι” που κάνω με τα παιδιά του Δημοτικού στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Μαθαίνουμε να αναπτύσσουμε τη φαντασία μας με διάφορους τρόπους και μετά την αξιοποιούμε, γράφοντας την ιστορία. Και βέβαια την εικονογραφούμε. Πριν τα Χριστούγεννα μοιράστηκε στα παιδιά σε φωτοτυπημένο βιβλίο η καλύτερη ιστορία που έγραψαν και εικονογράφησαν. Και βέβαια… συνεχίζουμε».
