Κοσμάς Βίδος: η πένα του Πύργου

Ο δημοσιογράφος Κοσμάς Βίδος αγαπά το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, τον Πύργο και τα… λυχναράκια!

Ο καταξιωμένος συντάκτης της εφημερίδας «ΒΗΜΑ» μας μιλά για όλα όσα λατρεύει στο νησί του αλλά και όσα αποτελούν «μελανά» σημεία για την ανάπτυξη του.

Ένα από τα πρόσωπα που ανήκουν στη νέα γενιά Τηνιακών είναι και ο δημοσιογράφος, Κοσμάς Βίδος. Με καταγωγή από το φημισμένο Πύργο, πώς ήταν δυνατόν το μικρόβιο της καλλιτεχνίας –έστω και έμμεσα- να μην έχει εισχωρήσει στον Κοσμά; Ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία εδώ και 26 χρόνια, η οποία ξεκίνησε ως μια ενδιάμεση περίοδος μεταξύ στρατού και ενήλικης ζωής που όπως φαίνεται, διήρκησε λίγο περισσότερο.

Ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά: « Ήταν, στο μυαλό μου, μια ενδιάμεση περίοδος , έτσι, για να μην κάθομαι, ώσπου να αποφασίσω τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Εκπαιδεύτηκα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, αρχικά στο ελεύθερο, και μετά, έπειτα από δική μου επιθυμία, στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Άρχισα να καλύπτω τις εκδηλώσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και ακολούθως, του νεοσύστατου Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Δεδομένου ότι η κλασική μουσική και κυρίως η όπερα με ενδιέφεραν από τότε που ήμουν παιδί, αγάπησα την «ειδικότητα» του καλλιτεχνικού συντάκτη. Κάπως έτσι αποφάσισα ότι αυτό που τελικά ήθελα να κάνω στη ζωή μου ήταν η δημοσιογραφία. Έκτοτε, συνεχίζω να γράφω στο «Bήμα» και (τα τελευταία χρόνια) να κάνω εκπομπές στον VimaFm. Κατά διαστήματα εκτός από τον τομέα της κλασικής μουσικής έχω γράψει άρθρα για το θέατρο, τον κλασικό χορό, το βιβλίο και την τηλεόραση με την οποία και ασχολούμαι κυρίως αυτή την περίοδο».

Μπορεί να μην έχει ζήσει ποτέ μόνιμα στο νησί –αν και οι δύο γονείς του κατάγονται από εκεί-, αλλά είναι ξεκάθαρο πως το αγαπά πολύ. Ειδικά το σπίτι του στον Πύργο συνιστά την προσωπική του «κρυψώνα», κάθε φορά που θέλει να ξεκουραστεί και να χαμηλώσει για λίγο τους ρυθμούς της καθημερινότητας του. «Είναι το μέρος στο οποίο θα ήθελα να ζήσω κάποια στιγμή μόνιμα. Μακάρι να τα καταφέρω…»,  εξομολογείται και συνεχίζει πως «Όσο περισσότερο την ανακαλύπτω, τόσο περισσότερο την αγαπώ. Θεωρώ ότι είναι ένας τόπος ξεχωριστός και αυτό δεν το λέω με τη συναισθηματική φόρτιση του ανθρώπου που κατάγεται από το νησί, αλλά εκείνου που ταξιδεύει πολύ, που παρατηρεί και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.

Ανάμεσα στα μέρη (εντός και εκτός Ελλάδος) που έχω γνωρίσει, κατέχει ξεχωριστή θέση για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: την ομορφιά των χωριών της (κανένα άλλο νησί στην Ελλάδα δεν έχει τόσους πολλούς και τόσο καλά διατηρημένους παραδοσιακούς οικισμούς), την άγρια γοητεία του τοπίου της, ενός τοπίου γεμάτου εναλλαγές και εκπλήξεις (π.χ. η περιοχή με τους τεράστιους βράχους γύρω από το Βολάξ και πίσω από τον Φαλατάδο, ή τα λατομεία πίσω από τη Μαρλά), τις παραλίες της (Αγία Θάλασσα forever!), τους περιστεριώνες της, τα μαρμάρινα ή πέτρινα μονοπάτια της, την εξαιρετική κουζίνα της , τα σπιτικά λυχναράκια – τυροπιτάκια είναι το αγαπημένο γλυκό μου, μόνο που σπανίως πια τα βρίσκω γιατί όλο και πιο λίγες νοικοκυρές μπαίνουν στον κόπο να τα φτιάξουν. Το δε θυμαρίσιο μέλι Τήνου είναι το πιο αρωματικό και ντελικάτο μέλι που έχω δοκιμάσει».

Μέσα από τα λόγια του καταλαβαίνει κανείς πως το χωριό του βαστά καλά τα ηνία της προτίμησης του. Το γεγονός ότι έχει καταφέρει να διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό την αυθεντικότητα  οφείλεται στο ότι δεν έχει αναπτυχθεί τουριστικά. Συγκεκριμένα, ο δημοσιογράφος επισημαίνει: «Κατά τη γνώμη μου είναι, αν όχι το ομορφότερο, σίγουρα ένα από τα 10 πιο όμορφα χωριά της Ελλάδας. Όχι ότι δεν έχουν γίνει και εκεί «εγκλήματα», είναι όμως μικρότερα από τα «εγκλήματα» που έχουν γίνει σε άλλες, πιο τουριστικές περιοχές. Και πέρα από την Πύργο πάντως, από τη Μαρλά ως το Φαλατάδο και από τα Πλατειά ως το Αγάπι και το Σκλαβοχώρι, το νησί έχει πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη του».

Είναι από τις λίγες φορές που γίνεται λόγος για την Τήνο χωρίς ωστόσο, η κουβέντα να έχει ξεκινήσει από τη διαδεδομένη Χώρα. Σιγά σιγά όμως, έφτασε και η σειρά της. Αναφορικά με το θέμα αυτό, ο Κοσμάς μοιάζει να παίρνει έναν πιο προστατευτικό, θα λέγαμε, ρόλο: «Ειδική αναφορά θα ήθελα να κάνω σε μια αδικημένη, κατά τη γνώμη μου, γωνιά της Τήνου, στη Χώρα. Έχω βαρεθεί να διαβάζω και να ακούω ότι είναι μια μάλλον αδιάφορη ή και άσχημη πόλη.

Η αδέξια, αυθαίρετη, χωρίς μελέτη ανάπτυξη (;) που επέφερε ο θρησκευτικός τουρισμός έκανε σίγουρα κακό, καθώς σήμερα υπάρχουν στην πόλη αρκετά άκομψα κτίρια. Όμως, αν οι επικριτές της (συνήθως εκείνοι που τη βλέπουν από το πλοίο, πηγαίνοντας προς Μύκονο ή που τη διασχίζουν βιαστικά για να προσκυνήσουν στην Παναγία) περπατήσουν στα σοκάκια της και τις παλιές γειτονιές της θα γνωρίσουν μια άλλη Χώρα, με έντονο τοπικό χρώμα, με θαυμάσια σπίτια και εκκλησίες, μια κωμόπολη με αιγαιοπελαγίτικη ομορφιά και αύρα».  

Τι γίνεται όμως τα φώτα του κοσμοπολίτικου καλοκαιριού χαμηλώσουν; Τι γίνεται το χειμώνα; Πώς είναι η πραγματικότητα στο νησί; «Ως… τουρίστας στον τόπο μου σίγουρα βλέπω την ωραία πλευρά και παρουσιάζω μια ωραιοποιημένη άποψη για τη ζωή στην Τήνο. Γνωρίζω όμως ότι ο χειμώνας δεν είναι εύκολος, όπως εξάλλου δεν είναι εύκολος σε κανένα νησί. Αν αρρωστήσεις, οι επικλήσεις στην Παναγία δεν είναι αρκετές για να σε κάνουν καλά και μπορεί να χρειαστεί να νοσηλευτείς στη Σύρο ή την Αθήνα. Υπάρχει μοναξιά, οι επιλογές για διασκέδαση δεν είναι πολλές… Όμως, παρ’ όλα τα προβλήματα, οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί και η ζωή πιο ήσυχη, με λιγότερο άγχος από τη ζωή στην Αθήνα. Αυτός και μόνο ο λόγος με κάνει να ζηλεύω όσους ζουν στο νησί!

Κατά τα άλλα, ελπίζω να σταματήσει η άναρχη δόμηση, αυτές οι κακόγουστες τεράστιες οικοδομές με τις πισίνες και τα εκκλησάκια που μιμούνται την αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική αλλά που στην πραγματικότητα επιβάλλονται με τον όγκο τους καταστρέφοντας τον οικιστικό ιστό και το τοπίο. Θεωρώ ότι το μόνο που χρειάζεται η Τήνος για να γίνει πιο φιλική προς τον επισκέπτη της είναι καταλύματα καλύτερης ποιότητας και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετές αξιόλογες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Χρειάζεται επίσης, να γίνει συνείδηση σε όλους ότι ο μοναδικός δρόμος προς μια σωστή τουριστική ανάπτυξη είναι ο σεβασμός στην παράδοση, την πλουσιότατη παράδοση του νησιού, και η διατήρησή της. Έτσι απλά».